განვითარება შიშით თუ ინტერესით?

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

(ანეკდოტის დასასრულს!)

ბავშვობიდან გვასწავლეს შიშის განვითარება. ჩვენი ყურადღება კონცენტრირებულია შეცდომებზე, სკოლაში ისინი წითელი პასტით ხაზს უსვამენ იმას, რაც ჩვენ არასწორად გავაკეთეთ, რაც უნდა გამოვასწოროთ. აღმოჩნდა, რომ თუ ნამუშევარი არ იყო A-plus, როდესაც გასაჩივრების არაფერი იყო, მაშინ ჩვენი ყურადღება აუცილებლად მიიპყრო შეცდომამ. ისინი ხაზს უსვამენ არა კარგად გაკეთებულს, არამედ ცუდად გაკეთებულს. და გასაკვირი არ არის, რომ უკვე მოზრდილ ასაკში ჩვენც ერთნაირად ვექცევით საკუთარ თავს. თუ ყველაფერი არ არის სრულყოფილი (და როდის ხდება?), მაშინ ჩვენ დატვირთულები ვართ ჩვენს შეცდომებზე. ჩვენ მათ სრულად განვიცდით. და მუშაობის ნაწილიდან, ცხოვრებიდან, სადაც ჩვენ გვაქვს წარმატებები, ჩვენ ვშორდებით, როგორც ის, რაც დასაშლელად არის, ისე, ეს გამოვიდა და გამოვიდა, მაგრამ ჩვენ ვსწავლობთ შეცდომებზე!

შედეგად, ჩვენ უარვყოფთ საკუთარ თავს წარმატების, სიამაყის, სიხარულის გამოცდილებას იმის გამო, რაც მოხდა. ჩვენ ხშირად და მძიმედ ველოდებით კრიტიკას და, რაც მთავარია, საკუთარ თავს ვაკრიტიკებთ. ჩვენ მივდივართ კითხვაზე: რა დავაშავე? ეს არის შიშის განვითარება.

გეშტალტში, როდესაც ერთმანეთის თერაპიულ სამუშაოს ვაანალიზებთ, ჩვენ ყურადღებას ვაქცევთ იმას, რაც კარგად გამოვიდა და ვიცავთ პრინციპს, რომ საუკეთესო სამუშაო მოხდა, რაც შეიძლება მომხდარიყო ამ პერიოდში, უბრალოდ იმიტომ, რომ მოხდა და ყველაფერი დანარჩენი ფანტაზიებია მომავლის შესახებ ან წარსული.

ჩემი ამორტიზებული ნაწილი დიდი ხანია წინააღმდეგობას უწევს ამ პრინციპს. ეს მეც გავუფასურდი))

ახლა კი ჩემი ნამუშევარი დაიშალა. ხაზი გაუსვა ძლიერ მხარეებს, განიხილა ალტერნატიული ნაბიჯები. დასრულებული ანალიზი. ვჯდები და ვგრძნობ ერთგვარ უნდობლობას ყველაფრის მიმართ. მე ვსვამ კითხვას. არ არის საზიანო მუდმივ სიძლიერეზე ფოკუსირება, განა ეს არ გამოიწვევს თვითდაჯერებულობას და განვითარების შეჩერებას, იმ მომენტამდე, როდესაც შენ გინდა თქვა საკუთარ თავს: მე მაინც მაგარი ვარ, შემდგომი გასაუმჯობესებელი არაფერია ? მე ნამდვილად მქონდა ეს შიში. აღმოჩნდა, რომ განვითარება ნაკლებად სავარაუდოა, რომ გადალახოს, რადგან განვითარება სხვა არაფერია, თუ არა ახალი ნივთების სწავლის სურვილი. სრულიად ბუნებრივი მოთხოვნილება, რომელიც თავს იგრძნობს, თუ საკუთარ თავთან კონტაქტში ხართ. ამავე დროს, განვითარება მოხდება ფუნდამენტურად განსხვავებული გზით, უფრო სასიამოვნო, ინტერესის საშუალებით. და ბოლოს და ბოლოს, ეს არის სამყაროს ფუნდამენტურად განსხვავებული აღქმა.

პირველ შემთხვევაში, ჩვენ ვცხოვრობთ შიშით, საკუთარი თავის დადანაშაულებით და ვაკეთებთ რაღაცას, რომელიც ორიენტირებულია შეცდომებზე, ჩვენს არასრულყოფილებაზე.

დიახ, წარმატება ამ შემთხვევაშიც მოდის, მაგრამ როგორია მათი გემო?! არცერთი, ჩვენ ამას ვერ ვამჩნევთ, რადგან ჩვენ ყურადღებას ვაქცევთ შეცდომებს, ვშორდებით წარმატების გამოცდილებას, საკუთარ ძალებს.

და მეორე შემთხვევაში, განვითარება გადის ინტერესსა და დამოკიდებულებას, რაღაც მსგავსს: დიახ, მე უკვე შემიძლია ამის გაკეთება, მე კარგად ვარ ამაში, მაგრამ მე მაინტერესებს რაღაც ახალი, მინდა ვისწავლო.

ეს ორი განსხვავებული ადამიანია … ორი სრულიად განსხვავებული დამოკიდებულება საკუთარი თავის მიმართ.

ამ საკითხის განხილვის შემდეგ ჩემში ძალიან შემაძრწუნებელი გრძნობა დაიბადა. გამიკვირდა და გამიხარდა ფიქრი: რა ბედნიერებაა, რომ შენ შეგიძლია ამის გაკეთება საკუთარ თავთან … ასე ფრთხილად, ყურადღების მიქცევით, უპირველეს ყოვლისა, შენი ძალებისათვის ის კიდევ უფრო სტაბილური ხდება.

მე კვლავ შევეჩვიე იმ აზრს, რომ შენ არ შეგიძლია მორალურად იმოქმედო და მიიღო ის, რაც გინდა. და ანეკდოტი ამის შესახებ

ქალაქში გამოქვეყნდა განცხადებები, რომ მოვიდოდა ცირკი მფრინავი ნიანგებით. ყველა გაკვირვებული დარჩა და სპექტაკლს დაელოდა. და აქ არის სპექტაკლი. პატარა ნიანგები მოჰყავთ ასპარეზზე და ისინი მართლაც როგორღაც დაფრინავენ გუმბათის ქვეშ. ერთ -ერთი ნიანგი ჩამოდის სტუმრის მხარზე, რომელიც მას აღტაცებით ეუბნება:

- ნიანგი შენ ძალიან მაგარი ხარ, დაფრინავ! Ვაუ! როგორ ახერხებ ამას?

რაზეც ნიანგი კვნესის და ჩურჩულებს სტუმარს ყურში:

- ოჰ, შენ წარმოდგენა არ გაქვს როგორ ვართ აქ …