გეცოდება შენი თავი თუ არ ინანიებ შენს თავს?

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

რას ნიშნავს ეს - თქვენ არ შეგიძიათ საკუთარი თავის შეწუხება და თქვენ უნდა მოიცილოთ ეს სურვილი? როდის უნდა გენანოს საკუთარი თავი და როდის არა?

ჩვენს კულტურაში ჩვეულებრივად უჩივიან სხვებს (მეგობრებს, ნაცნობებს, კოლეგებს, ხანდახან გამვლელებსაც კი) და საკუთარი თავის სინანულს. ბევრს მიაჩნია, რომ თანამოსაუბრესთან საუბრის შენარჩუნება შესაძლებელია მხოლოდ ცხოვრების სხვადასხვა გარემოების გამო ჩივილით და საუბრისას საკუთარი თავის სინანულით. ტრაბახი, პირიქით, უფრო საშინელია - ჩვენს გონებაში შურის ღრმა და უკონტროლო შიშია. ეს არის ერთგვარი ჯადოსნური აზროვნება, რომლის გამოც უცხოებს შეუძლიათ შეშურდეს წარმატება, ასე რომ თქვენ შეგიძლიათ დარჩეთ ყველაფრის გარეშე, რაც გაქვთ.

ფსიქოლოგიაში, საყოველთაოდ აღიარებულია, რომ ადამიანმა უნდა მოექცეს საკუთარ თავს თანაგრძნობით, მიღებითა და პატივისცემით, არ შელახოს საკუთარი თავი შესაძლო შეცდომებსა და შეცდომებზე. თუ ხდება სხვადასხვა ტრავმული მოვლენები, რის შედეგადაც ადამიანი აღშფოთებულია, ჩნდება უკმაყოფილება ან იმედგაცრუება (განსაკუთრებული ემოციური მდგომარეობა, რომელიც წარმოიქმნება გარე დაბრკოლებებთან შეჯახების შედეგად ან ინტრაპერსონალური კონფლიქტის დროს; ამავე დროს, ადამიანს არ შეუძლია მიაღწიეთ მის მიზნებს და დააკმაყოფილეთ მისი მოთხოვნილებები და სურვილები), თქვენ უნდა მისცეთ თავისუფლება გრძნობებს და ცრემლებს. ზოგადად, ასეთ სახელმწიფოებში ხანგრძლივმა ყოფნამ შეიძლება გამოიწვიოს ადამიანის საქმიანობის სრული დეზორგანიზაცია, იმოქმედოს ხასიათზე (მაგალითად, გაზარდოს აგრესიულობა) ან გამოიწვიოს არასრულფასოვნების კომპლექსის განვითარების პროვოცირება.

ასეთ სახელმწიფოებში ღია ემოციები საჭიროა ინდივიდის სტაბილური ფსიქიკური მდგომარეობის შემდგომი განვითარებისათვის. განცდილი გამოცდილების სიღრმისა და სიმკვეთრის მიუხედავად, აუცილებელია დრო დაუთმოთ საკუთარ თავს ემოციურად განსაცდელად - ტირილი, წუწუნი, მწუხარება და ასე შემდეგ. თუ ადამიანი არ მისცემს შესაძლებლობას, რომ სხვებმა თანაგრძნონ თავი ცხოვრების რთულ სიტუაციებში, მიღებული დაზიანებები ღია დარჩება და პერიოდულად დატოვებს გარკვეულ კვალს ჩვეულებრივ ცხოვრებაზე.

ზოგიერთ სიტუაციაში, საკუთარი თავის სინანული ქრონიკული ხასიათისაა - ადამიანს შეუძლია წუწუნოს თავისი ცხოვრება ერთი წლის განმავლობაში, ორი, ათი წლის განმავლობაში, მაგრამ ამავე დროს არ განახორციელოს რაიმე მცდელობა სიტუაციის უკეთესობისკენ შეცვლის. ასეთ შემთხვევებში ადამიანები არ ცდილობენ გააცნობიერონ პრობლემის სრული სიღრმე, გააფართოვონ თავიანთი ჰორიზონტი, გადახედონ თავიანთ ცხოვრებისეულ პოზიციას, გაუმკლავდნენ ჩივილების ნამდვილ მიზეზებს და საერთოდ იღებენ პასუხისმგებლობას ყველაფერზე რაც ხდება მათ ცხოვრებაში. დროთა განმავლობაში, თანაგრძნობა ეცემა ემოციური მდგომარეობის ბოლოში, ხდება ტოქსიკური და მორალურად ახდენს ზეწოლას ადამიანზე. ასეთი სიტუაციები უნდა ჩაახშო.

რა დროს არის სამწუხარო აუცილებლობა და რა დროს ჭარბი? ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა მხოლოდ თავად პიროვნებას შეუძლია, რომელმაც კრიტიკულად გაანალიზა არსებული მდგომარეობა.

რა შეიძლება იყოს თვითმოწყალების მიღმა?

- დიდი ხნის ტრავმა, რომლის მოშორებაც ადამიანს არ შეუძლია;

- წინა წლების შრომისმოყვარეობა და უძლურება მიზნისკენ შემდგომი წინსვლისთვის;

- დეპრესია და ასე შემდეგ.

ყველა ამ მიზეზს ნამდვილად შეიძლება ვუწოდოთ ობიექტური და პატივმოყვარე იმისათვის, რომ წუწუნოთ და გამოხატოთ გრძნობები, სრულად განიცადოთ თქვენი ემოციები. დროა მიღებული ჭრილობების შეხორცებისთვის და დროა გადავიდეს მიზნისკენ. და მხოლოდ თითოეულმა ჩვენგანმა უნდა აირჩიოს შემდგომი მოძრაობის მიმართულება და ამისათვის აუცილებელია გულახდილად ვუპასუხოთ საკმაოდ მარტივ კითხვას - თანაგრძნობის გრძნობა გჭამს (მხარს უჭერს) თუ ჭამს შიგნიდან?