თქვენი ბედის პირას

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

არა! შენგან არაფერი მჭირდება

არა, ერთადერთი რაც მინდა არის

ჩრდილი შენს გზაზე, გადადგი რამდენიმე ნაბიჯი.

(ლეონიდ დერბენევი)

ხშირად ხდება, რომ კლიენტები ფსიქოლოგებთან მიდიან იმ მოთხოვნებით, რომლებიც ძალიან უყვართ. და არც მე ვარ გამონაკლისი. მე არ დავწერ კლიენტებზე, დეტალების გადალაგებაზე, სახელებსა და თარიღებზე. ჩემს შესახებ დავწერ.

მე ვამბობდი ამ ამბავს სასაცილოდ, მაგრამ ახლა მესმის, რომ ეს არის ძალიან სამწუხარო და მწარე ამბავი.

მრავალი წლის წინ, გაცნობის საიტზე, მე შევხვდი, კარგი, მოდით მას დავარქვათ, ილია - მხატვარი, გიტარისტი, ჟურნალისტი, პატარა ავანტიურისტი და უბრალოდ მომხიბვლელი ადამიანი. ილიამ მომწერა გრძელი, აღფრთოვანებული, ნაზი წერილები. როდესაც ის შეხვდა, ის იყო გაბედული და ირონიული. იგი აფასებდა მაღალ ლიტერატურულ სტილს და ვერ იტანდა ორთოგრაფიულ შეცდომებს. ყველანაირად ვეცადე: ღამით შევადგინე დახვეწილი ფრაზები, ადგილები გადავალაგე სიტყვები, შევამოწმე სასვენი ნიშნები რუსული ენის სახელმძღვანელოთი. მართლა ძალიან შევეცადე.

მოულოდნელად, ილია გაქრა, აორთქლდა, გაქრა. ვბრაზობდი, ვიტანჯებოდი, ვტიროდი, მთვრალიც კი ვიყავი. ცხოვრება გაუსაძლისი გახდა, მაგრამ გონებაში არ მომსვლია, დაურეკე, არ დამეწერა, დამეკითხა რა მოხდა სინამდვილეში.

23 თებერვალს, აკანკალებული ხელებით, მას გავუგზავნე ჩემივე კომპოზიციის ლექსი. საპასუხოდ მან გამომიგზავნა ვირტუალური ვარდი და ისევ სიჩუმე გამეფდა.

ილია ერთი თვის შემდეგ გამოჩნდა, თითქოს არაფერი მომხდარა. მან დაწერა, რომ მოწყენილი იყო. მე მას ვთხოვე არ გამქრალიყო. მე არ მითქვამს სიტყვა იმის შესახებ, თუ როგორ ვგრძნობდი თავს, როგორ ავედი კედლებზე, ვტიროდი. აზრადაც არ მომსვლია შეურაცხყოფა მივაყენო, გავბრაზდე. ჩემი ტკივილი ჩემთვის მნიშვნელოვანი არ ჩანდა. ილია, მისი დაბრუნება მნიშვნელოვანი იყო.

მე კიდევ უკეთესი გავხდი წერისთვის. ყველანაირად ვცდილობდი ვიყო საინტერესო და მახვილგონივრული, შევარჩიო ორიგინალური ფრაზები, მივმართო სანდო წყაროებს. ილიამ აღფრთოვანება გამოხატა, კომპლიმენტებით დამასხა. გამიხარდა რომ ვცადე. მაგრამ მომდევნო დაგეგმილ შეხვედრამდე ჩემი მეგობარი გაქრა. ის უბრალოდ გაქრა.

რამდენიმე დღის ლოდინის შემდეგ, მე წავშალე პროფილი საიტიდან. მთელი დღე ვტიროდი. მე ვიყავი სევდიანი, მძიმე, თითქმის აუტანელი. ერთი კვირის შემდეგ ილიამ დარეკა, მკითხა როგორ ვიყავი და თქვა, რომ ესმოდა ჩემი მდგომარეობა. მან კი დაამატა, რომ მე შინაგანად ვიზრდები. შემდეგ მან გულწრფელად დაემშვიდობა და გათიშა. როგორ ფიქრობთ, მე მას გავბრაზდი, გაბრაზებული? არა მე კვლავაც მაინტერესებდა რა დავაშავე, რა იყო არასწორი. დაიბნე და დაელოდე.

შემდეგი ზარი ილიასგან ექვსი თვის შემდეგ მოხდა. ჩუმად ლაპარაკობდა ტრაგიკული, ისტერიული ხმით, როგორ ნანობდა, რომ არაფერი გამოვიდა. მან შეაჩერა თეატრალური პაუზა და მხიარულად დაამატა: "და ეს არ გამოდგება, რადგან მე გავთხოვდები!" შემდეგ მან ისაუბრა იმაზე, რომ მეც გამიმართლებდა, რომ მე ძალიან კარგი ადამიანი ვარ და სხვა სიტყვები. მე მთლიანად დავიკარგე და ვტიროდი, ჩემი ტემპერატურაც კი გაიზარდა, მე ასე მწარე ვიყავი. მაგრამ ისევ არაფერი მითქვამს. მან ყველაფერი მორჩილად მოისმინა და დაემშვიდობა.

მეორე დღეს დავურეკე ილიას, მივულოცე, ვუთხარი, რომ სიამოვნებით ვიცოდი, რომ მე ვიყავი საქმროს მეგობრების მოკლე სიაში. ჩვენ ვიცინეთ და დავემშვიდობეთ. ეს იყო ჩემი პირველი და ბოლო ზარი.

მე ვაგრძელებდი საკუთარ თავზე ფიქრს, ვფიქრობდი, რა ვცდები, რა დავაშავე, რატომ არ ამირჩია, თუ მე ვარ ასეთი კარგი და ვწერ ასე მშვენივრად და ასჯერ წრეში.

ახლა კი სევდიანი ვარ, რომ მახსოვს, რომ მე არ ვცდილობდი ჩემს თავზე დგომას, მე საერთოდ არ მიყვარდა საკუთარი თავი. არც კი მიფიქრია, რომ ასეთი ურთიერთობა ჩემთვის შესაფერისი არ იყო.

და მსურს გავჩერდე სწორედ ამ მომენტზე, როდესაც მიხვდი, რომ მე ვიყავი მზაკვრული მაცდუნებლის უმწეო მსხვერპლი და დავივიწყე საკუთარი თავი, ვცადე მისი მოფერება. მაგრამ საქმე ცოტა უფრო რთულადაა.

უცნაურად, მიუხედავად ყველა მცდელობისა და უძილო ღამეებისა, მე არ ვიყავი ამ ურთიერთობაში. მეშინოდა საკუთარი თავის ჩვენების. მეშინოდა იმის თქმის, რაც ღალატობდა ჩემს არასრულყოფილებას.თუ წარმოგიდგენიათ ჩოგბურთის მაგიდა და ორი მოთამაშე, მაშინ მე უბრალოდ დავიჭირე და ფრთხილად დავუბრუნე ილიას მიერ ნასროლი ბურთები. მე გამოვეხმაურე ილიას, მის სიტყვებსა და მოქმედებებს. მე ვითამაშე მისი თამაში, თუმცა მან არ მკითხა ამის შესახებ.

და ამ თამაშში ის გახდა ძალიან მნიშვნელოვანი, ადიდებულმა წარმოუდგენელ ზომამდე. ძალიან დიდი გახდა ჩვეულებრივი ადამიანისთვის, დამსახურებებითა და ნაკლოვანებებით. ერთი მხრივ, ეჩვენებოდა, რომ მისთვის სასიამოვნო იყო კვარცხლბეკზე გამოჩენა, მაგრამ მეორეს მხრივ, მას სურდა ეშმაკისთვის მონომახის ქუდის ჩამოხსნა.

ფაქტია, რომ მე ვცხოვრობდი იმ განცდით, რომ მე ვიყავი არასაჭირო, უმნიშვნელო ადამიანი, რომ ჩემს გრძნობებს მნიშვნელობა არ ჰქონდა. ამის საფუძველზე შევქმენი პირადი და სამუშაო ურთიერთობა. ისინი ჩემთან არ ითვლებოდნენ არა იმიტომ, რომ ნიჭი, ცოდნა და უნარ -ჩვევები მაკლდა, არამედ იმიტომ, რომ საკუთარ თავთან არ ვითვლიდი.

რატომ ვაკეთებ ამას? რამდენად მნიშვნელოვანია წარმოგიდგინოთ თავი სამყაროს, იყოთ საკუთარი თავი ურთიერთობაში, მიეცით საშუალება იყოთ არასრულყოფილი, სასაცილო. დიახ, ხდება! ცოცხალი ადამიანები უშვებენ შეცდომებს და, თუნდაც, ღმერთო! ცოცხალი ხალხი კი მტკივნეულია, გაბრაზებული, იმედგაცრუებული.

მნიშვნელოვანია საკუთარ თავზე ზრუნვა. აკონტროლეთ კომფორტულად გრძნობთ თავს ურთიერთობაში. და თუ არ ხარ კომფორტული, მაშინ რას აკეთებ მათში? რატომ ირჩევთ ურთიერთობას, რომელშიც არ ხართ დაფასებული?

ეს დასკვნები მომცა ძალიან მძიმე, ხანგრძლივმა პერსონალურმა თერაპიამ. მაგრამ ახლა მე ბევრად უკეთ მესმის რას ვეძებ ურთიერთობაში, რატომ შევდივარ მასში, რის დათმობა შემიძლია და რისი არა.

მე შემიძლია დავეხმარო სხვა ადამიანებს შეცვალონ თავიანთი თვალსაზრისი, წინააღმდეგ შემთხვევაში დავინახოთ ურთიერთობა და ჩემი როლი მათში, დავიკავო უფრო ზრდასრული და საპასუხისმგებლო პოზიცია, გავხდე უფრო თავდაჯერებული და ბედნიერი.