როცა ხელებს ქვევით დადებ, უკეთესი არ იქნება

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

ისევ ღამე და ისევ მოდის - მე არ შემიძლია ცხოვრება, მაგრამ არც შემიძლია დავისვენო. ცხოვრება გადაიქცა უიმედობისა და სასოწარკვეთილების ბლანტი ნაცრისფერი ნისლის ბნელ ლაქებად, საიდანაც გამოსავალი არ არის, მაგრამ არც ჩიხია. არ არის დრო და არ არსებობს სხეულის შეგრძნება, გარდა ბლანტი ეკლიანი ფისისა გულმკერდში, რომელიც არ იძლევა ინჰალაციის საშუალებას სრულ მკერდზე, ავსებს სულ უფრო მეტ ცნობიერებას …

მე არ შემიძლია მორევში შესვლა და ნება მომეცი, რომ მან უკვე დამაგდო ბოლოში - მაგრამ არა, ჩემი ფეხების ქვეშ არც მიწაა და არც დასასრული. შემაძრწუნებელი მოკლე სიზმრები, გადასვლა არაფრისმომგვრელიდან ღამის სიბნელეში შეგნებულ მზერაზე და ჭერის არ დანახვაზე, ცივი ოფლის შეგრძნებაზე და კანკალზე, რომელიც ასხურებს სხეულის ყველა უჯრედს, ყველა კუთხეს. დამშვიდებული ვარ თუ არა? იქნებ არ მინდა დანებება - ეს არ გაუმჯობესდება, არა?

როგორ შემიძლია მივმართო სხვა ადამიანს და აღვწერო ის ფონზე მუდმივი დაძაბულობა, საიდანაც ხსნა არ არსებობს ერთი წუთის განმავლობაში? როგორ ვიყვიროთ დახმარებისთვის, თუ ყველაფერი სხვებით არის სავსე ბლანტი ფისოვანი ნისლით?

მართლა ყველაფერი ჩემია - ჩემი მდგომარეობა, ჩემი ემოციები? ამას ჩემს თავს ვაკეთებ? დათმობაზე უარის თქმა არ იქნება ადვილი - მაშინ მე ვეტყვი "არა" ჩემს შემაშფოთებელ ფანტაზიებს, ვარაუდებს, ნაცრისფერ ზღაპრებს ცუდი მომავლის შესახებ - თუნდაც გონებრივად, საკუთარ თავს ვუყვირო "არა!" არა! ჩემი შიში, მე არ მოგცემ უფლებას მომავლის ასეთი პირქუში პროგნოზები გააკეთო! არა! არსებობს მხოლოდ ეს მომენტი "აქ და ახლა"! "Სადაც მე ვარ?" "Ვინ ვარ მე?"

რატომ არის ახლა ამდენი შიში? დაძაბულობა მტკიცედ იჭერს სხეულის ყველა უჯრედს და ნელნელა და არა სულ მცირედ, მათავისუფლებს მისი გამძლე, ბლანტი ნაცრისფერი თითებიდან. და შემდეგ ჩემი თანაშემწე იბრუნებს - დავიწყებული შინაგანი მკვლევარი - ის მიყურებს და სიტყვებით "ბოლოს და ბოლოს, თუ ხელები ქვემოთ დაუშვი - უკეთესი არ იქნება?" პოულობს კომფორტულ თბილ ადგილს ჩემს სხეულში, ის არის მშვიდი და თბილი, მაფრთხილებს ზრუნვით და საიმედოდ დამიცავს საკუთარი შიშისგან, რომელიც სულ უფრო და უფრო კარგავს ძალას …

ჩემი შინაგანი მფარველი მახსენებს - "კარგი, მოდი, დაიმახსოვრე, შენმა ფსიქოლოგმა გასწავლა დამიწება, სუნთქვა, კონცენტრირება, ხელების გაშლა საკუთარ თავზე - ეს არ იქნება ადვილი, თუ ხელებს ქვემოთ დაიდებ, არა?"

და მართლაც ნისლი იფანტება, რაღაც შავი და ეკლიანი იზრდება სიღრმეში, ის უფრო და უფრო ახლოვდება, ის იღებს ფორმას და ფორმას და უცებ იქცევა მრისხანე მრისხანებად - ოჰ, აი რა იმალებოდა ნისლის მიღმა! აზრები ხტება, ხტება და უცებ ჩერდება დანაშაულის ადგილზე - მკვეთრი ფრაზა, როგორც დანა მოდის - „მე არ შემეძლო, არ შემეძლო, არ გამეხსნა, არ წამომდგარიყავი საკუთარი თავისთვის! მიიღე ის, რასაც იმსახურებ ამისთვის! იტანჯე ახლა! " მაგრამ დაცვის შიდა ასისტენტი - მჭიდროდ იკავებს თავს და არ უშვებს - "ბოლოს და ბოლოს, თუკი საკუთარ რისხვას მიმართავ საკუთარ თავზე, ის არ გაუმჯობესდება?"

სითბოს სხივი ავსებს სულის ბნელ ღრუებს სიყვარულით და რისხვა იფანტება ყიჟინით. თუ გესმით და გიყვართ საკუთარი თავი, ასე უკეთესი იქნება, არა? - იმეორებს შინაგანი მკვლევარი. და ყველაფერი წყნარდება და წყნარდება. დილა მოდის ახალი, ენერგიული, გამარჯვებისა და სიამაყის გემრიელი გემოთი - „მე მიყვარხარ! Კარგად ვარ! Მე შემიძლია!"