სიყვარულისა და მოწყალების შესახებ - პატიოსნების მნიშვნელობა ფსიქოთერაპიაში: შემთხვევა პრაქტიკიდან

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

პ., ახალგაზრდა გოგონა 25 წლის, რომელიც მუშაობს საჯარო მოხელედ, არ არის დაქორწინებული, არ ჰყავს შვილები. იგი მიმართავდა პრეტენზიებს კონფლიქტების შესახებ, რომლებიც წარმოიქმნება მის მუშაობაში და საყვარელ ადამიანებთან. იმისდა მიუხედავად, რომ მას სჭირდებოდა ზრუნვა, ყურადღება, სითბო, ცხოვრებაში მან იგრძნო მათი მკვეთრი დეფიციტი

პ. -ს ფიზიკური დეფექტი ამპუტირებული მკლავის სახით თვალსაჩინო იყო, მაგრამ მას არაფერი უთქვამს ამის შესახებ. პირველ შეხვედრაზე პ.მ ცოტა შეშინებული, შეშფოთებული ჩანდა. საუბრის მსვლელობისას მე დავინტერესდი რა მოხდა ხელზე, თუმცა პ. -მ სრულიად მოულოდნელად მითხრა, რომ "მას არ სურს და არ აპირებს ამაზე ლაპარაკს". მე გამიკვირდა ასეთი მკაცრი პასუხი ჩემს ცნობისმოყვარეობაზე, მაგრამ პ. -ს საზღვრების პატივისცემით, მე ავირჩიე მათში ნაადრევად შეღწევა. მიუხედავად ამისა, ამ რეაქციამ შეინარჩუნა და კიდევ უფრო გაზარდა ჩემი ცნობისმოყვარეობა ფუძემდებლური ისტორიის მიმართ.

პ. -ს ურთიერთობა სხვებთან შედარებით საკმაოდ ტიპიურად განვითარდა - სანამ ისინი ფორმალური და შორეული დარჩნენ, პ. -ს არ განუცდია არანაირი შფოთვა, თუმცა დროთა განმავლობაში, ვიღაცასთან დაახლოების შედეგად, პ. -ს შფოთვა გაიზარდა. როგორც წესი, მალე ურთიერთობა დასრულდა რაიმე სახის სკანდალით ან მნიშვნელოვნად გამწვავდა ნებისმიერი კონფლიქტის შედეგად. როგორც განათლებული, კარგად წაკითხული და ერუდირებული ადამიანი ფსიქოლოგიის სფეროში, პ.-მ მიიღო გარკვეული წვლილი ამ პროცესში, რისი გაგებაც, ფაქტობრივად, სურდა თერაპიის პროცესში.

თერაპიის დროს ჩვენ განვიხილეთ პ. -სთან სხვა ადამიანებთან ურთიერთობის დამყარების პროცესის მრავალი ასპექტი. მაგრამ მისი ინვალიდობის თემა ყოველთვის ტაბუდადებული იყო. პ. -ს შეტყობინება ასე ჟღერდა: "არაფერზე ილაპარაკე, უბრალოდ არ მკითხო ამპუტირებული მკლავის შესახებ!" ამ მდგომარეობამ ჩემში აღძრა ცნობისმოყვარეობის, თანაგრძნობის ნარევი პ., ასევე მზარდი გაღიზიანება მის მიმართ, რომელიც დაკავშირებულია იმ ფაქტთან, რომ მისმა ასეთმა გზავნილმა მომაკლო თავისუფლება მასთან ურთიერთობაში. მომდევნო სესიაზე მე გადავწყვიტე მეთქვა ამის შესახებ, რამაც გამოიწვია მისი რისხვა. მან ყვიროდა, რომ მე "შევედი მის კონფიდენციალურობაში ყველაზე სასტიკი გზით".

თავი უარყოფილად და დაბნეულად ვიგრძენი და ცოტათი შემეშინდა ასეთი ინტენსივობისა და ინტენსივობის რეაქციის. მიუხედავად ამისა, მე გადავწყვიტე არ დამეტოვებინა ეს თემა ჩვენი ურთიერთობის დაბლოკვის მიზნით და არ გამიკეთებია იგნორირება რაც მოხდა. მე განვათავსე ჩემს მიერ აღწერილი გამოცდილება პ. -სთან კონტაქტში, ასევე სურვილი ვიყო მასთან ურთიერთობისას და მაინც ვისაუბრო ამ თემაზე, მიუხედავად მისი ძლიერი უარყოფითი რეაქციისა. პ.მ ცრემლიანი თვალებით სთხოვა არ შეეხო მას. იმ მომენტში, მე განვიცადე რაღაც შიში, მისი სიტყვების საპასუხოდ და ვთქვი, რომ არ მსურს იგნორირება გამეკეთებინა. განვაგრძე, მე ვთქვი, რომ მე ვფიქრობ, რომ მას ჰქონდა ყველა მიზეზი, რომ იგნორირება მოეხდინა მისი ხელის ამპუტირებული გამოცდილების შესახებ, მაგრამ, როგორც ჩანს, ამან მნიშვნელოვანი უარყოფითი გავლენა მოახდინა მის ცხოვრებაზე. პ. -მ თქვა, რომ ის იგივე ადამიანი იყო, როგორც ყველა დანარჩენი. მისმა რეაქციამ ცოტა გამაკვირვა - მისი არასრულფასოვნების სურათი არასოდეს გამოჩნდა ჩვენს კონტაქტში. უფრო მეტიც, მისი სიტყვები, ერთი შეხედვით აშკარად, ძალიან ნერვიულად ჟღერდა, ძლიერი შფოთვის ფონზე და უფრო ჰგავდა ავტოტრენინგის ან თვითჰიპნოზის შინაარსს, ვიდრე განცხადებებს, რომლებშიც პ.

მე ვთხოვე პ. -ს გაემეორებინა ეს სიტყვები, პირადად ჩემთვის მითქვამს. ლაპარაკის დაწყებისთანავე პ. -მ ცრემლები წამოუვიდა, ცოტა ხნით ტირილით არაფერი უთქვამს და შემდეგ ცრემლებით ყვიროდა:”მე არაფერი ვარ! ინვალიდი ვარ! არავინ მჭირდება!"

ამ სიტყვებმა "გამჭყლიტა და გამიარა" მკვეთრი ტკივილით, რომელიც ჩემს ყელში დიდ კვანძში ჩარჩა.

მე ვუთხარი ამის შესახებ პ. -ს და ვთხოვე, არ გაჩერებულიყო წარმოქმნილი გამოცდილების ამ პროცესში და ამავე დროს შეინარჩუნოს ჩემთან კონტაქტი. ცრემლებით პ.დაიწყო აღფრთოვანებული საუბარი მის გრძნობებზე და აზრებზე, რომლებიც დაკავშირებულია მის ინვალიდობასთან, ასევე იმაზე, რომ სხვებმა "ასწავლეს მას არ ესაუბრა თავის ნაკლოვანებაზე". როგორც გაირკვა, ირგვლივ იყვნენ პ. -ს „მშობლები“, რომლებმაც აღზარდეს იგი „მოთმინებისა და სიმტკიცის“სულისკვეთებით, რაც იგულისხმებოდა არა მხოლოდ მისი ფიზიკური ნაკლის, არამედ ნებისმიერი სხვა სისუსტის იგნორირება.

მე ვფიქრობდი, რომ ამ გზით თქვენ შეგიძლიათ მხოლოდ დაეხმაროთ ადამიანს, გახდეს შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე და არა მხარი დაუჭიროს მას რეალობის არსებულ ფაქტთან ადაპტირებაში. უფრო მეტიც, გამოცდილების დეფორმირებულმა პროცესმა, ბედის ირონიით, ჩამოაყალიბა მისი წარმოდგენები საკუთარ თავზე, როგორც შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირზე. ამ რეფლექსიების დროს მე განვიცადე თანაგრძნობა და თანაგრძნობა პ. ამის საპასუხოდ, მე აღმოვჩნდი ნეგატიური რეაქციის წინაშე საკუთარ თავზე და მოთხოვნაზე "არ დაამცირო შენი საწყალი".

მე ვთქვი, რომ მე ვერ ვაკონტროლებ ჩემს გრძნობებს და მინდოდა მეტნაკლებად ჭეშმარიტი ვყოფილიყავი ჩემს ურთიერთობაში და მე ძალიან პატივს ვცემ პ. -ს, რათა თავი დავანებო მას თვალთმაქცობით. პ. -ს თითქოს გაუკვირდა ჩემი სიტყვები და დაბნეული ჩანდა. რამოდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ მან თქვა: "რა გაინტერესებს ჩემზე?!" ახლა დროა ჩემი გაოცება.

მე ვთქვი, რომ მე აღვიქვამ ჩვენს თერაპიულ ურთიერთობას არა როგორც თერაპიის თამაშს, არამედ როგორც სივრცეს, მართალია სპეციალურად თერაპიული მიზნებისთვისაა შექმნილი, მაგრამ სადაც ინვესტირებას ვახდენ მთელი გულით და გამოცდილებით. და რადგან ის არის ადამიანი, რომელიც არ არის გულგრილი ჩემს მიმართ, ამიტომ მისი გამოცდილება ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. პ. -მ თქვა, რომ მას არ ახსოვს ვინმე სერიოზულად დაინტერესებული მისი ამპუტირებული მკლავით. მე ვუპასუხე მას, მე შევთავაზე, რომ პრობლემის ასეთი იგნორირებით, მან შეიძლება იგნორირება გაუკეთოს გარშემომყოფთა ინტერესს. და არა ყველა ადამიანი, რისხვის შიშის გამო, რისკავს ამით დაინტერესდეს. პ. შთამბეჭდავად გამოიყურებოდა. გარდა ამისა, თერაპიის გარკვეული დრო დაეთმო პ. -ს ისტორიას ინვალიდობის ფაქტის შესახებ. მე ვთხოვე პ. -ს, ჩემთან ყოფილიყო კონტაქტი ჩემი გამოცდილებით და მოესმინა სურვილები, რომლებიც წარმოიქმნება ამ პროცესში. ერთი წუთის შემდეგ, პ -მ თქვა, რომ მისთვის ძალზედ მნიშვნელოვანი იყო მისი მოვლის სურვილი. ამის შემდეგ მან თქვა: "მადლობა".

აღწერილი სესია აღმოჩნდა გარდამტეხი პერიოდი თერაპიის პროცესში. მან წამოიწყო პროგრესი პ.-ს მიერ სხვა ადამიანებთან ურთიერთობისას თავისუფლების აღდგენის საქმეში, რის შედეგადაც მან დაიწყო ახლო და ხანგრძლივი განვითარება ვადიანი ურთიერთობები. გარკვეული პერიოდის შემდეგ მან მითხრა, რომ დაქორწინდებოდა, მამაკაცზე, რომელიც ზრუნავდა მასზე და "ერთი შეხედვით ესმოდა". ამ ვინეტით ილუსტრირებულ მოვლენებს რომ დავუბრუნდეთ, ღირს ყურადღება მივაქციოთ იმ ფაქტს, რომ ჩემი ჩარევა, რომელიც ყურადღებას ამახვილებს პ. -ს გამოცდილებაზე მისი ფიზიკური ნაკლის ფაქტთან დაკავშირებით, ერთდროულად შეიცავდა როგორც იმედგაცრუების, ასევე მხარდაჭერის ასპექტებს.

იმედგაცრუება უკავშირდება პ. -ს მცდელობას, იგნორირება გაუკეთოს ამ ფაქტთან დაკავშირების აუცილებლობას, ხოლო მხარდაჭერა უკავშირდება ამ პროცესში წარმოქმნილი ფენომენების განცდის პროცესს, როგორც კონტაქტის ორგანიზების ახალ გზას. უფრო მეტიც, მე მჯერა, რომ კლიენტთან კონტაქტის ორგანიზების ახალი გზების მხარდაჭერით შეუძლებელია ძველი ქრონიკული თვითგამორკვევის იმედგაცრუება.