როგორ ვუთხრათ ბავშვებს სიკვდილის შესახებ

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

როდესაც ჩვენ სიკვდილის თემის წინაშე ვდგავართ, ჩვენ გვეშინია: ჩვენ ვდარდობთ, ვვარდებით უგუნურებაში, აგრესიულები ვართ ბედისწერის / გარემოებების მიმართ, ან იგნორირებას უკეთებთ ადამიანის გარდაცვალების ფაქტს, ვაჩვენებთ როგორც საკუთარ თავს, ასევე სხვებს, რომ „ყველაფერი კარგად არის.

მიუხედავად ამისა, დღეს მინდა გესაუბროთ არა იმაზე, თუ როგორ უნდა განიცადოთ მწუხარება (რაც ასევე ძალიან მნიშვნელოვანია თქვენთვის იმის გასაგებად, თუ რა ეტაპები გელოდებათ), არამედ იმაზე, თუ რა უნდა გააკეთოთ, თუ გყავთ შვილები: როგორ უთხრათ მათ სიკვდილის შესახებ? ღირს რამის გამოგონება? რა აშინებს მათ უფრო მეტად? და რა არის ის პუნქტები, რომლებსაც შეგიძლიათ მიაქციოთ ყურადღება.

ასე რომ, რაც მნიშვნელოვანია ნებისმიერ სიტუაციაში:

(1) ადამიანმა უნდა ილაპარაკოს სიკვდილზე, არ უნდა იტყუოს. ბავშვი თქვენი მდგომარეობით წაიკითხავს, რომ რაღაც არ არის. თუ მას არ ესმის თქვენი სიტყვებისა და მოქმედებების ურთიერთობა, მაშინ აქედან განუვითარდება შფოთვა და რთული ემოციური გამოცდილება მის შიგნით.

(2) თქვენ უნდა ესაუბროთ თქვენს შვილს მათი ასაკის მიხედვით. მოზარდს შეიძლება პირდაპირ ვუთხრა მომხდარის შესახებ. 3-5 წლის ბავშვს შეიძლება უთხრას ნათესავის გარდაცვალების შესახებ მითოლოგიური ენით (გაფრინდა სამოთხეში, დატოვა სხვა სამყაროში და ა.შ.) არასოდეს”, ასე რომ მას შეუძლია ჰკითხოს როდის დაბრუნდება-თქვენ უბრალოდ უნდა მშვიდად გაიმეორეთ, რომ ის არ დაბრუნდება)

(3) ფაქტზე საუბრისას თქვენ უნდა გაითვალისწინოთ "ოჯახის ენა" - ისე, როგორც ჩვეულებრივ ხდება სიკვდილზე საუბარი თქვენს ოჯახურ სისტემაში: რამდენიმე სტაბილური სიტყვა და ფრაზა

(4) ღირს სასაფლაოზე წასვლა შეძლებისდაგვარად (ეს არის რიტუალი, გარკვეული ფსიქიკური პროცესების დასრულება). თქვენ შეგიძლიათ მცირეწლოვანი ბავშვებიც კი წაიყვანოთ, მაგრამ რამდენიმე პირობით:

• ბავშვი უნდა იყოს ემოციურად სტაბილურ ზრდასრულთან (არ არის ძალიან ემოციურად ჩართული, შესაძლოა ვინმე შორეული ნათესავიდან / მეგობრიდან / ნაცნობიდან). ეს ზრდასრული ბავშვი უნდა ენდობოდეს და იცნობდეს მას.

• ბავშვმა უნდა ახსნას ყველაფერი პროცესის შესახებ (რა ხდება ახლა, რა არის მიზანი, რა იქნება შემდეგი, პროცესის რა ეტაპები)

  ბავშვს არაფრის გაკეთება არ სჭირდება (გარდაცვლილის კოცნა, მიწაზე დაყრა და ა.

ბავშვს არ სჭირდება პროცესთან მიახლოება, მაშინაც კი, თუ ის ყველაფერს მოზრდილთან ერთად აკვირდება

როგორც კი ბავშვი დაიღლება ან ამბობს, რომ მას სურს დატოვება - პროცესის გადაუდებელი აუცილებლობა - ეს ძალიან მნიშვნელოვანია

(5) დაკრძალვის შემდეგ იცხოვროთ არა მხოლოდ მწუხარებით (პროცესი შეიძლება გაგრძელდეს ერთ წლამდე), არამედ დაიმახსოვროთ წარსულის სიკეთე, ჩამოაყალიბოთ ახალი ცხოვრების წესი, არ შეგეშინდეთ კითხოთ ბავშვის გრძნობების შესახებ (მას ენატრება როგორ ფიქრობს ის ახლა გარდაცვლილის სულთან ერთად) ისე, რომ ის არ ცხოვრობს თავის გრძნობებში დამოუკიდებლად დახმარების გარეშე

(6) შესაძლებელია ფსიქოლოგთან მისვლა ისე, რომ ბავშვობაში მწუხარების პროცესი უფრო შეუფერხებლად წარიმართოს. ბავშვთა ფსიქოლოგი სავარაუდოდ შემოგვთავაზებს არტ თერაპიის ტექნიკას, ქვიშის თერაპიას, განიხილავს მის აზრებს, გრძნობებს, მოახდენს მდგომარეობის ნორმალიზებას და რწმენას, რომ "მე ვარ დამნაშავე", "ეს ჩემ გამოა" (ბავშვები მიდიან ლოგიკურად ჯაჭვები რომ სწორედ მათ გამო, ეს არის ბავშვთა აზროვნებისა და პოზიციის თვისება ოჯახურ სისტემაში).

და რაც მთავარია, გაუფრთხილდი საკუთარ თავს. განშორების პროცესამდე ბავშვი ძალიან გრძნობს უფროსების მდგომარეობას და ხელმძღვანელობს მას. საჭიროების შემთხვევაში, მიმართეთ ფსიქოლოგს ან ფსიქოთერაპევტს - ეს ხელს შეუწყობს როგორც თქვენს ემოციურ მდგომარეობას, ასევე თქვენი შვილის ემოციურ ჯანმრთელობას.