ფსიქოთერაპევტი, როგორც მშობელი

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

თერაპევტის ამოცანა არ არის კლიენტის შეცვლა

მისი მშობლები და მიიყვანე მათთან

ბ. ჰელინგერი

მრავალი თვალსაზრისით, ფსიქოთერაპევტის ფუნქციები კლიენტის მიმართ არის მშობლის ფუნქციები. უფრო მეტად, ეს ეხება ხასიათის ფსიქოთერაპიას, როდესაც საქმე ეხება არა სიტუაციურად განპირობებულ პრობლემებთან მუშაობას, არამედ კლიენტის სურათის შეცვლას მსოფლიოს და მისი ყველა კომპონენტის შესახებ - სამყაროს იმიჯს, მე -ს იმიჯს, იმიჯს სხვა. ამ შემთხვევაში, კლიენტის პრობლემის წყარო არ არის მისი ცხოვრების ამჟამინდელი რთული მდგომარეობა, არამედ მისი პიროვნების სტრუქტურის თავისებურებები. მოდით ვთქვათ, რომ კლიენტი არის მისი ფსიქოლოგიური პრობლემების წყარო: ის მუდმივად დგამს ერთსა და იმავე საკომისიოზე, წრეწირს წრეზე მის ცხოვრებაში და აუცილებლად ერთსა და იმავე ადგილას მთავრდება.

ამ შემთხვევაში, ფსიქოთერაპევტი აუცილებლად აწყდება კლიენტის განვითარების ტრავმებს, რაც არის ბავშვი-მშობლის ურთიერთობის დარღვევის შედეგი, რის შედეგადაც ბავშვის რიგი მნიშვნელოვანი მოთხოვნილებები არ დაკმაყოფილდება. ჩვენ კონკრეტულად ვსაუბრობთ ქრონიკულ ტრავმებზე, რომლებიც ბავშვის მუდმივად იმედგაცრუებული მოთხოვნილებების შედეგია, უპირველეს ყოვლისა - უსაფრთხოებისთვის, მიღებისთვის, უპირობო სიყვარულისთვის.

ფსიქოთერაპევტს აქვს ყველა თვისება საკმაოდ კარგი მშობელი … ის:

• მგრძნობიარეა კლიენტის საჭიროებების მიმართ;
• შედის მის პრობლემებში;
• იღებს მას განსჯის გარეშე;
• Ნდობა;
• მხარს უჭერს;
• ზრუნავს;
• ხსნის შფოთვას.

ყოველივე ზემოაღნიშნულის შედეგად, თერაპიის მსვლელობისას კლიენტი აუცილებლად უკან იხევს ბავშვის პოზიციას, აყალიბებს მშობლის გამოსახულებას ფსიქოთერაპევტზე, კლიენტი იწყებს ფსიქოთერაპევტში იმ მშობლის ნახვას, რომელიც მას აკლდა.

ფსიქოთერაპიაში, დ.ვინიკოტის აზრით, ჩვენ ვცდილობთ მივბაძოთ იმ ბუნებრივ პროცესს, რომელიც ახასიათებს დედასა და შვილს შორის ურთიერთობას. ეს არის "დედა-შვილი" წყვილი, რომელსაც შეუძლია გვასწავლოს კლიენტებთან თერაპიული მუშაობის ძირითადი პრინციპები, რომელთა ადრეული ურთიერთობა მშობლების ფიგურებთან "საკმარისად კარგი არ იყო" ან რაიმე მიზეზით შეწყდა.

და ფსიქოთერაპია, ფაქტობრივად, შეიძლება მეტაფორულად იყოს წარმოდგენილი როგორც აღზრდის პროცესი - ფსიქოთერაპევტის თანხლებით ბავშვი -კლიენტი მისი ცხოვრების ტრაექტორიაზე.

ფსიქოთერაპევტი აღწერილ სიტუაციაში აუცილებლად უნდა ჩაერთოს თერაპიულ პროცესში.

ამ ინკლუზიურობასთან დაკავშირებით, ფსიქოთერაპევტი აუცილებლად განიცდის როგორც კლიენტების (თერაპიაში მათ ჩვეულებრივ გადაცემას), ისე მის (კონტრტრანსფეროს) ინტენსიურ გრძნობებს.

ფსიქოთერაპიის პროცესი ხშირად ბადებს ძლიერ ემოციებს კლიენტში, რომელთა გამკლავებაც მისთვის რთულია. ფსიქოთერაპიის კლიენტები ხშირად არაორგანიზებულები, ემოციურად არასტაბილურები არიან.

რა თქმა უნდა, ფსიქოთერაპევტისთვის უფრო ადვილია გაუმკლავდეს კლიენტის "დადებით" ემოციებს - თანაგრძნობას, ინტერესს, აღტაცებას, სიყვარულს …

გაცილებით რთულია განიცადო "ნეგატიური" რეგისტრის გრძნობები და რეაქციები - გაუფასურება, ბრალდება, საყვედურები, გაღიზიანება, რისხვა, გაბრაზება, სირცხვილი, დანაშაული … უფრო მეტიც, კლიენტთან კონტაქტის დროს ფსიქოთერაპევტს ხშირად აქვს გაუძლოს ასეთ გრძნობებს, ბიონის ტერმინოლოგიით, - შეიკავოს …

ამ შემთხვევაში როგორ უნდა შევინარჩუნოთ ურთიერთობა რეაგირების დაწყების გარეშე? რა რესურსი უნდა ჰქონდეს ფსიქოთერაპევტს ამისათვის?

ჩემი აზრით, ერთ -ერთი მექანიზმი, რომელიც საშუალებას აძლევს თერაპევტს გაუმკლავდეს უარყოფით გრძნობებს, არის გაგება ისინი როგორც თერაპიული პროცესის არსია, ასევე იმ პროცესების არსი, რაც ხდება ფსიქოთერაპიის დროს კლიენტის პიროვნებასთან.

იმის გაგება, რომ კლიენტი ინტენსიურად განიცდის და ცდილობს უპასუხოს ბავშვობის გრძნობებს და თერაპევტი ხდება სამიზნე კლიენტის ცეცხლში, რომ ეს გრძნობები მიმართულია არა მას, არამედ სხვა ადამიანებს (და ხშირად განზრახ ვლინდება ამ ცეცხლისკენ) მას საშუალებას აძლევს დარჩეს ფსიქოთერაპიული პოზიციის ფარგლებში, არ ჩაიძიროს რეაგირების დონეზე - ერთი მხრივ, და მიიღოს ნეგატიური გრძნობები ნაკლები ზიანს მიაყენებს მათ ფსიქოლოგიურ ჯანმრთელობას - მეორე მხრივ.

ფსიქოთერაპევტი-მშობელი ყურადღებით უსმენს კლიენტის "ბგერას", ატესტებს და, თუ ეს შესაძლებელია, აკმაყოფილებს მის მოთხოვნილებებს, დროთა განმავლობაში, სულ უფრო ნაკლებად აკონტროლებს და ზრუნავს მასზე, აძლევს პასუხისმგებლობას მის სიცოცხლეზე.

ამრიგად, დროთა განმავლობაში, მშობლის მრავალი ფუნქცია კლიენტთან მიმართებაში-მიღება, მხარდაჭერა, სიყვარული, დაფასება-ხდება კლიენტის შიდა ფუნქციები-საკუთარი თავის მიღება, საკუთარი თავის მხარდაჭერა, "საკუთარი თავის სიყვარული" (საკუთარი თავის სიყვარული), საკუთარი თავი -პატივი …

ამავდროულად, ძალიან მნიშვნელოვანია გვახსოვდეს, რომ ფსიქოთერაპიის მთავარი ამოცანაა არ შეცვალოს კლიენტის მშობლები ფსიქოთერაპევტით, არ გახდეს მისთვის ის მშობლები, რომლებიც მას აკლდა, არამედ კლიენტი მიიყვანოს საკუთარ მშობლებთან.

ფსიქოთერაპიული შეცდომა აქ იქნება მშობლების ფიგურებთან კონკურენციის მცდელობა, ცდილობს გახდეს კლიენტისთვის საუკეთესო მშობელი. ამ შემთხვევაში, კლიენტი გაუცნობიერებლად წინააღმდეგობას გაუწევს ფსიქოთერაპიას მის დატოვებამდე მშობლების მიმართ მისი არაცნობიერი და გარდაუვალი ერთგულების გამო, მიუხედავად მათი რეალური მახასიათებლებისა.

თერაპიის კარგი შედეგი იქნება იგივე, რაც კარგი აღზრდის შემთხვევაში: ზრდის პროცესში ბავშვის მშობლები გახდებიან მისი შინაგანი ობიექტები, ხოლო ადამიანი თავად ხდება მშობელი, რომელსაც შეუძლია რთულ სიტუაციებში თვითდახმარების უზრუნველყოფა.; ფსიქოთერაპიის პროცესში თერაპევტი ხდება შიდა ობიექტი კლიენტისთვის და კლიენტს შეუძლია იყოს თერაპევტი საკუთარი თავისთვის.

არარეზიდენტებისთვის შესაძლებელია კონსულტაციები და ზედამხედველობა სკაიპის საშუალებით.