პროექციული იდენტიფიკაცია

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

პროექციული იდენტიფიკაცია.

ფსიქოანალიზი გრძელი და რთულია, მაგრამ ამავე დროს, ის ჩემზე შთაბეჭდილებას ახდენს თავისი სიღრმით და ადამიანის ბუნებასთან მიბმულობით. ერთ -ერთმა ფსიქოანალიტიკურმა შემთხვევამ სრული ფსიქოლოგიური ექსტაზი მომაყენა თავისი მოულოდნელი გარჩევით და გამჭრიახობის საინტერესო სტრუქტურით.

მოკლედ რომ აღწეროს ანალიზის ისტორია, მან არაერთხელ წამოაყენა დედათა კომპლექსის საკითხი და ანალიტიკოსის უუნარობა გააცნობიეროს მისი არსება დროის მოცემულ მომენტში. მას ჰქონდა კითხვები მის ქცევასა და აზრებთან დაკავშირებით, რაც, მისი აზრით, მასში არც ისე ბუნებრივი იყო. ყოველთვის იყო განცდა, რომ ეს გრძნობები და ეს საკუთარი თავის განცდა უჩვეულო იყო ანალიტიკოსისთვის. ანალიზმა გაიარა კლიენტის რთული რეგრესიის პერიოდი მის დეპრესიულ გამოვლინებებთან დაბრუნებით და მისი რეალობის პასიური ცხოვრებით. ამ მდგომარეობამ კლიენტს ბევრი დისკომფორტი შეუქმნა და მისი ცხოვრება უკიდურესად გამოუთქმელი და უკიდურესად უგემოვნო გახადა.

ერთ დღეს, ძალიან საინტერესო ცვლილება მოხდა დედასთან კავშირის გაგებაში და როგორ იმოქმედებს ეს კავშირი მის ცხოვრების წესსა და კეთილდღეობაზე. კლიენტს ჰქონდა აზრი. შეძენილი უნარების წყალობით, ყურადღება მიაქციონ მის შიდა პროცესებს, მან აღნიშნა იგი და შემდგომში განავითარა იგი საკუთარ ანალიზში.

"სპორტულ დარბაზში ერთი საოცარი აზრი თავბრუდამხვევად მომივიდა თავში. წუწუნისა და საკუთარი თავის სინანულის მომენტში უცებ მოულოდნელად ვიფიქრე: „რატომ ვარ ასეთი პათეტიკური? რატომ ვარ ყოველთვის უბედური? რატომ ვტიროდი ყოველთვის? " და მოულოდნელად პასუხი უბრალოდ ჩაფრინდა ჩემს ფიქრებში.

გამოდის, რომ მე ისევე ვიქცევი, როგორც დედაჩემი იქცეოდა, როდესაც ის სამსახურიდან იყო გასული (ოთხმოცდაათიან წლებში რამდენიმე წელი). ის უბრალოდ იჯდა სახლში და სვამდა, ეძინა, ღრიალებდა, წუწუნებდა, გამუდმებით დადიოდა პირქუშ სახეზე და აბსოლუტურად დეპრესიაში იყო. Მერე რა? გამოდის, რომ მე ახლა განვიცდი მის გადაცემას, ამ პროექციულ იდენტიფიკაციას. ანუ, მე იმდენად ვივარაუდე მისი ეს პროექცია და ისე გავიაზრე ის, რომ მე თვითონ ვერ შევამჩნიე როგორ მოხდა. აბა, როგორ ვაჩვენებ მას ამ ფაქტით, რომ მესმის, რამდენად მძიმე და სამწუხარო იყო მისთვის (და ახლაც ასეა) და თითქოს მის საყვარელ როლს ასრულებს, თითქოსდა, მე მხარს ვუჭერ მას ამ გზით, რადგან, სხვაგვარად და არ ვიცი როგორ. ახლა კი უცებ მივხვდი, რომ ამაში ნამდვილად აზრი არ ჰქონდა. იმიტომ, რომ ელემენტარული მე არ ვარ მისი.”

ზემოთ მოცემულმა შთამბეჭდავმა გამჭრიახობამ შეარყია ჩემი არსებობის ყველა დელიკატური სიმები ჩემში. ეს ამბავი არ არის ახალი ჩვენს საზოგადოებაში და ბევრია დასამატებელი. მაგრამ! გასაოცარია, როგორ გამოვლინდა პროექციული იდენტიფიკაციის ეს მექანიზმი, როდესაც პროექტორი ადამიანი ქვეცნობიერად აიძულებს სხვებს აიღონ მისი ის ნაწილი, რომელიც მას სძულს (ამ შემთხვევაში) და პირი, რომელიც იღებს ამ პროექციას, თითქოსდა, აიგივებს თავს იწყებს პროექციას და იწყებს როლის თამაშს, იყოს ერთგული აპოლოგეტი ამ პროექციისთვის, სერიოზულად აღიქვამს რომ ეს არის მისი ნამდვილი არსი. ამ პროცესის შემჩნევა და მისგან განცალკევება, მკაფიო მენტალური საზღვრების დაყენება საკუთარ და სხვა პროცესებს შორის, სხვის ქურთუკის საკიდის შეწყვეტა, ეს ძალიან რთული ამოცანაა. მართლაც, თუ რომელიმე ჩვენგანს კარგად გაანალიზებთ, უკვე არსებული გამოცდილებით და ცოდნით, შეგიძლიათ განსაზღვროთ ის ნიმუშები, ის პროგნოზები, რომლებიც გადმოგვეცა ვიღაცისგან (ყველაზე ხშირად დედა) და როგორ ვცხოვრობთ მათთან ერთად. როგორ ვცხოვრობთ მათ საკუთარ თავში.

უაღრესად საინტერესოა ამის გაგება და აღიარება, ამ პროცესს ნამდვილად შეუძლია წაგვიყვანოს შემდგომ ჩვენს ფორმირებაში.