სიუჟეტი კონტროლისა და ქვიშის საათის შესახებ

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

ქალაქის ქუჩაში გასეირნებისას დავინახე სახლი. სხვა სახლებისგან არაფრით განსხვავდებოდა, მაგრამ რაღაცამ მიიზიდა. გადავწყვიტე გავჩერებულიყავი.

ბარიერი რომ გადავლახე, აღმოვჩნდი დიდ და ნათელ ოთახში. ფანჯარასთან იდგა მაგიდა, შინდისფერი სუფრით დაფარული და მასზე ქვიშის საათი იდგა. დავიწყე მათი გამოკვლევა და მივხვდი, რომ ვერ ვხედავ რამდენი ქვიშა დარჩა თავზე.

მას შემდეგ რაც ამაოდ ვცდილობდი რაიმეს დანახვას, მზერა ფანჯრისკენ მივაქციე და გავიყინე. სუნთქვა შემეკრა. თვალი ფანჯრიდან გაიხედა. ის ზომა იყო ფანჯრის მთელი გახსნისთვის. იმის დანახვაზე, თუ როგორ გადაატრიალა თვალი მზერა საათისკენ, საშინლად შევხტი ქუჩაში.

სუნთქვის აღდგენის შემდეგ, გადავწყვიტე, სახლის კუთხეში შემეხედა, საიდანაც შეიძლებოდა ამხელა თვალით დიდი ვინმე გამოჩენილიყო. იქ არავინ იყო. და თავად ფანჯარა ჩვეულებრივი იყო. ძნელი სანახავი იყო რა იყო ოთახში.

ცნობისმოყვარეობამ შემიპყრო. მოვიპოვე ძალა და გამბედაობა, კიდევ ერთხელ შევედი შიგნით. ყველაფერი ადგილზე დარჩა, თვალი საათს დახედა.

კართან დარჩენილი, რათა გაქცევის დრო მქონოდა, ვკითხე:

- არის ვინმე ოთახში? - პასუხი არ გამიგია, გავიმეორე. - არის ვინმე?

- დიახ, - მომესმა ხმა ფანჯრის მხრიდან.

- Ვინ არის? Ვიკითხე.

- Შენ ხარ! - უპასუხა ხმამ.

- Დიახ მე ვარ! - ხმაში გაღიზიანებით ვუპასუხე. - და შენ ვინ ხარ? Ვინ ლაპარაკობს?

- შენ ამბობ, - მშვიდად უპასუხა ხმამ.

Დაბნეული ვარ. როგორ შემიძლია დაველაპარაკო ჩემს თავს და არ შევამჩნიო ეს? ვინაიდან ხმა ფანჯრიდან მოდიოდა, მე თვალი ავხედე და გადავწყვიტე მეკითხა:

- და შენ ვინ ხარ? Მე მელაპარაკებით?

თვალი აარიდა საათს, შემომხედა და მიპასუხა:

- Მე ვარ შენ. მე გელაპარაკები, ან შეგიძლია ასე თქვა: შენ საკუთარ თავს ესაუბრები.

ვიფიქრე, რომ გონება დავკარგე, მთელი სხეულით დავეცი კარისკენ და უკვე სახელურს მივადექი, მაგრამ მაინც გადავწყვიტე კიდევ ერთი კითხვის დასმა:

- როგორ შეიძლება ეს? - მე დავუსვი ჩემი ბოლო შეკითხვა, მაგრამ შემდეგ ვერ გავჩერდი. - და რა არის ეს ადგილი? როგორი საათია? და თუ მე ვარ თვალი, მაშინ რატომ ვუყურებ საათს? მაგრამ?

- ასეც შეიძლება იყოს. საკუთარ თავს არ ელაპარაკები? - გაღიზიანება იყო ხმაში.”უბრალოდ დიდი ხანია არ მელაპარაკები. არ მკითხა: როგორ ხარ? რამდენი დრო გაქვს სიცოცხლისთვის? ეს არის ოთახი თქვენი შინაგანი ცხოვრების საათით. თქვენ მიჰყვებით, მაინც ცდილობთ გააკონტროლოთ, ისწავლოთ რამე მაინც, მაგრამ ძნელია. ყველაფერი ბუნდოვანია. თქვენ თვითონ შეამჩნიეთ ეს, გახდით მე ცოტა ხნით. მაგრამ შენ განაგრძე ყურება. თქვენ ვერც კი ამჩნევთ, როგორ ხარჯავთ ძალას თქვენი თვალისთვის მიუწვდომელის სანახავად.

- მაშ, დაელოდე, დაბნეული ვარ, - ხმა გავწყვიტე, - ასე რომ, გამოდის შემდეგი: მე ვერ ვამჩნევ ჩემს მცდელობას თვალყურის დევნება და გამოცნობა რამდენ ხანს ვიცოცხლებ?

”ზუსტად,” დაადასტურა ხმამ,”და თქვენ ასევე ხარჯავთ თქვენს ენერგიას, რომელიც შეგიძლიათ მიმართოთ სხვა რამეს. რა თქმა უნდა, შეგიძლიათ დააჩქაროთ დრო, ან შეანელოთ, მაგრამ ეს დასრულდება საჭიროების შემთხვევაში. თქვენ შეიძლება არ იცოდეთ ამის შესახებ, რაც არ უნდა მკაცრად ვუყურო საათს.

”კარგი,” ვთქვი დაფიქრებული,”მაშინ უაზროა. სად გადააქცევდი მზერას, თუ ფანჯრიდან არ იყურები და საათს არ უყურებ?

- როცა ამ კითხვას მეკითხები, საკუთარ თავს სვამ. ასე რომ თქვენ შეგიძლიათ თავად უპასუხოთ?

- მე დავაფიქსირებ ჩემს მზერას, რაც გამომრჩა, ვცდილობ დარჩენილი დრო დავინახო, - სათქმელი არ მქონდა, რადგან ფანჯარაში თვალი გაქრა. მიმოიხედა ირგვლივ, ვიგრძენი, რომ ის, რაც მიზიდავდა, დასრულდა. გარეთ გავედი.

ასე რომ, ქალაქის ქუჩებში, რომელიც არ ვიცოდი, საკუთარი თავი გავიცანი. ვინც ცდილობდა თვალყური ადევნოს იმ დროს, რაც მე ჯერ კიდევ მქონდა.

როდესაც ქალაქში ვიყავი, დავიწყე მცხოვრებთა გაცნობა. გავარკვიე ვინ არიან და საიდან მოვიდნენ, რას აკეთებენ და რას ინახავენ თავიანთ სახლებში. დროთა განმავლობაში დავიწყე გამოცნობა ვინ იყო ამ ულამაზესი ქალაქის არქიტექტორი …

დასავლეთიდან. გეშტალტ თერაპევტი დიმიტრი ლენგრენი