სულის ზღაპარი ან (ლოგოთერაპია ბავშვებისთვის)

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

იყო სული. უფრო სწორად, ის არ ცხოვრობდა, არამედ ყოველთვის და ყველგან იყო. სული თავისუფალი იყო. მისთვის არ იყო მანძილი, დრო, სიცხე, სიცივე. სული აღფრთოვანებული იყო დიდი და იდუმალი კოსმოსის მარადიულობისა და უსასრულობის ჭვრეტით. მზის გარშემო პლანეტების მოძრაობის დაკვირვება, სული ასახავდა ყოფიერების მნიშვნელობას. ეს იყო სულის ყველაზე ბედნიერი, შეგნებული და მშვიდობიანი მდგომარეობა. მაგრამ ერთ დღეს, სამყაროს გაუთავებელ სივრცეებში მოგზაურობისას, სულმა დაინახა წარმოუდგენლად ლამაზი, ცისფერი პლანეტა, რომელიც მზის სხივებში დელიკატური ფერებით ანათებდა! მისი სახელი იყო დედამიწა! მან მიიზიდა სული თავისი ენერგიის ბუნტით.

- მე ერთი წუთით - გაიფიქრა სულმა და გაურბინა უცნობ მანძილზე. მიწაზე სულ უფრო და უფრო ახლოს მიფრინავდა, სულმა იგრძნო ვიღაცის წებოვანი და შეურაცხმყოფელი ყოფნა. მან დამაბნია და ხელი შეუშალა გადაადგილებაში და ულამაზეს მიწაზე ყურებაში.

- Რა არის ეს? - გაიფიქრა სულმა, როგორც კი მან მაშინვე მოისმინა პასუხი - ჩვენ კოსმოსური ფოსტალიონები ვართ.

- Აქ რას აკეთებ?

- ჩვენ გვსურს კოსმოსში გაფრენა, მაგრამ ჩვენ ძალიან სუსტები და მოჩვენებები ვართ, რომ ასეთ სიმაღლეზე ავიდეთ. ჩვენ შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ჩვენ მიტოვებული ვართ და არ ვართ გააზრებული. ადამიანმა დათმო და მიგვატოვა, როგორც კი დავიბადეთ. მაგრამ ჩვენ ვიბადებით იმისათვის, რომ გადავიტანოთ ადამიანის დიდი აზრი ყოფიერების სივრცეში. ასე რომ, ახლა აღმოჩნდება, რომ ჩვენ აღარ ვართ ადამიანში, არამედ არც სივრცეში.

- Სევდიანი ისტორია! - გაიფიქრა სპირიტმა და გაფრინდა. რაც უფრო ახლოს მიფრინავდა მიწაზე, მით უფრო რთულდებოდა. სული ვერ აკონტროლებდა მის ძალას, ის სადღაც მაგნიტივით იყო დახატული. შეუძლებელი იყო დედამიწის მიზიდულობის წინააღმდეგობა.

"ალბათ, მე იქ მჭირდები!" - გადაწყვიტა სულმა და დანებდა. უცებ, მოულოდნელად ჩაბნელდა და ხალხმრავალი გახდა. ჩანდა, რომ ყველაფერი, რაც საუკუნეების განმავლობაში არსებობდა, ბნელ სივრცეში დაიხურა და გარედან მჭიდროდ დაიხურა. "Სადაც მე ვარ? რა ხდება ჩემს თავს? გამათავისუფლე! არ მინდა აქ ჯდომა! მე თავისუფალი ვარ და მე მაქვს არჩევანის უფლება. გამიშვით სასწრაფოდ!"

- რატომ ყვირი ასე? - სულმა გაიგო ნაზი და ნაზი ხმა. შემობრუნდა, მან დაინახა პატარა და ძალიან ლამაზი არსება. ის ისეთი მყიფე იყო, თითქოს გამჭვირვალე და უწონადური, რომ სული მაშინვე დამშვიდდა და ჰკითხა:

- Ვინ ხარ? Აქ რას აკეთებ?

- ᲛᲔ? Მე აქ ვცხოვრობ.

- Დიდი ხანის განმვლობაში?

- Დაბადებიდან.

- Რა გქვია?

- სული.

- რა ლამაზი და უსაზღვრო სახელია! - სული იმდენად მოიხიბლა ამ მიმზიდველმა არსებამ, რომ ცოტა ხნით დაივიწყა მისი განმარტოება.

- მითხარი, სულო, იცი სად ვართ? რა არის ეს ჩანთა, რომელშიც ჩვენ ვიჯექით?

- ჰი-ჰეი! - გაეცინა სულს - ეს არ არის ჩანთა. ეს არის ადამიანის სხეული.

- სხეული? რა არის ეს? და …. მე მგონი მე უკვე მომისმენია ეს სიტყვა "კაცი". გთხოვთ მითხრათ მეტი მის შესახებ?

- მას ბევრი განსხვავებული სახელი აქვს: პრიმიტიული, ლიდერი, ბუნების ოსტატი, ინდივიდუალური, პიროვნება, ზოგჯერ ის საკუთარ თავს უბრალოდ მე უწოდებს, მაგრამ უფრო ხშირად ეს ჟღერს როგორც "გონივრული ადამიანი". მგონი ტვინის ბრალია.

- Ტვინი? Ეს რა არის? - სული გაუკვირდა.

- ისიც ჩვენთან ერთად ცხოვრობს, სხეულში. მაგრამ მას დრო არ აქვს ჩემთან სასაუბროდ, ის ყოველთვის დაკავებულია. ის დიდი შრომისმოყვარეა! ყოველ წამს ის აგვარებს რაღაც პრობლემებს, გამუდმებით ფიქრობს და ფიქრობს და ტვინიც ეხმარება ადამიანს აზრების თავისუფლებაში გათავისუფლებაში. მაგრამ ზოგჯერ ის ჩქარობს თავისი საქმის შესრულებას, ამიტომ აზრები დაუფიქრებლად მიედინება, რის გამოც ისინი არ არიან მომწიფებულები და ძალიან სუსტები.

- დიახ! მე მათ აქ გზაზე შევხვდი - სევდიანად აღნიშნა სპირიტმა - ისინი საკუთარ თავს კოსმოსურ ფოსტალიონებს უწოდებენ.

- იცი, ჩაფიქრებული თქვა სულმა, ჩემთვის ძალიან ძნელია ადამიანის გაგება. იმისდა მიუხედავად, რომ ჩვენ ერთი მთლიანი ვართ, ის საერთოდ არ შემიმჩნევია და სხეულის კანონების შესაბამისად ცხოვრობს. ის ჭამს, სვამს, სძინავს, ბევრს შრომობს, ცოტას ისვენებს. ძალიან ხშირად გაბრაზებული და შეურაცხყოფილი. ვცდილობ დაველაპარაკო, მაგრამ გარე ხმების და იგივე ადამიანების გამო, ის არ მისმენს ჩემსას. როდესაც ის ცუდს აკეთებს, ეს პირდაპირ გავლენას ახდენს ჩემზე. მე მტკივა იმდენად, რამდენადაც ვერ ვიტან და ვიწყებ ამ სტრიქონების დახევას, ეტყობა ნერვები მეძახის. აქ ბევრი მათგანია, მთელი სისტემა! როდესაც მათ ვეწევი, ადამიანი იწყებს ტირილს.და ხანდახან ისე უნდა გაიწიო, რომ მთელი ადამიანის სხეული ავად გახდეს. ასეთ მომენტებში ის ჩვეულებრივ ამბობს: "სული მტკივა!" როგორც ჩანს, მან მაინც გამოიცნო ჩემი არსებობა - თითქმის ჩურჩულით წარმოთქვა სულის ახალი და იდუმალი მეზობელი.

სული გაჩუმდა, ისევ რაღაცაზე იფიქრა და შემდეგ განაგრძო:

-მხოლოდ იშვიათ მომენტებში, როდესაც ის დუმს, ჩვეულებრივ ძილის წინ, ისმის ჩემი. ის იწყებს ფიქრს იმაზე, რაც მან არ იცის და ცდილობს გაიგოს, თუ როგორ სჭირდება მას ცხოვრება, რომ იყოს კარგი როგორც მისთვის, ასევე ჩემთვის და სხეულისთვის ერთდროულად. ის ფიქრობს იმაზე, რაც ჩემთვის მნიშვნელოვანია და ღირებული. როდესაც ის მარტოა საკუთარ თავთან, მე ვეხმარები მას, ვიწყებ სიმღერას! სამწუხაროა, რომ ეს მომენტები სწრაფად გადის და მას ეძინა.

სული უსმენდა ამ ამბავს, სავსე ტკივილით, მაგრამ ამავდროულად, დიდი სიყვარულით ადამიანის მიმართ და სულ უფრო მეტად უკვირდა.

- Მერე რა? ასე აპირებ მთელი ცხოვრება მარტო ჯდომას? საკუთარი თავის გამოცხადების გარეშე?

- Მე მგონი არ ვიცი.

- კარგი, მე არა! - თქვა სულიერმა - ამისთვის არა აქ მოვედი! მე არ მოგცემ უფლებას დაგტოვო დავიწყებული და მიტოვებული. მე დაგეხმარებით გაიზარდოთ, გაძლიერდეთ და გახდეთ უფრო ძლიერი ვიდრე თქვენი სხეული. უბრალოდ დამეხმარე, რადგან მე ჯერ კიდევ ცუდად ვხელმძღვანელობ მასში. Თქვენ ეთანხმებით?

- რა თქმა უნდა! მე დაგეხმარებით ჩემი ემოციებით და სიყვარულით, მხარდაჭერით და ერთგულებით!

სულმა დაიწყო სულის მოყოლა სივრცის, თავისუფლების, არჩევანის უფლებისა და ამ სამყაროს სილამაზის შესახებ. უპირველეს ყოვლისა, სულს მოეწონა ისტორია ყვავილების ფრიალის შესახებ. ეს არსებები არაამქვეყნიური სილამაზით გამოირჩეოდნენ რთული ნიმუშებით ყველაზე თხელ ფრთებზე, სასიამოვნო იყო თვალისთვის ნათელი ფერების კომბინაციით. და რა პოეტური სახელი ჰქონდათ მათ - პეპლები! სულს ნამდვილად მოეწონა პეპლებებთან ერთად მომხდარი სასწაულებრივი გარდაქმნების შესახებ. თავდაპირველად, ისინი მოუსვენარი მუხლუხოები იყვნენ, რომლებიც მხოლოდ საკვებზე ფიქრობდნენ. მაგრამ როდესაც ის გაიზარდა, მათი მსოფლმხედველობა შეიცვალა და პეპლები მიხვდნენ, რომ მათ ბევრად მეტის მიღწევა შეეძლოთ. ამისათვის თქვენ უბრალოდ უნდა გაიაროთ აღორძინების რთული მომენტი, შემდეგ კი ისინი გაშლიან თავიანთ წვრილ და მოხდენილ ფრთებს და მოიპოვებენ ნამდვილ თავისუფლებას.

- დარწმუნებული ვარ, რომ ჩემი მამაკაცი შეძლებს გაუძლოს ასეთ რეინკარნაციას! - წამოიძახა ერთხელ სულმა. სულის ისტორიებით გამსჭვალული, ის ძლიერდებოდა და ყოველ წუთს იზრდებოდა. იგი თავს ძლიერად გრძნობდა და სულ უფრო და უფრო ოცნებობდა ადამიანის სხეულის მიღმა გასვლაზე. უცნაურად, ადამიანი სულ უფრო ნაკლებად აკეთებდა ცუდ საქმეებს. მას აინტერესებდა რა ხდებოდა მის შიგნით? თითქოს მან დაიწყო სულისა და სულის დიალოგის მოსმენა. მამაკაცს მოსწონდა მდგომარეობა, როდესაც მისი სული მღეროდა და ცდილობდა ყველაფერი გაეკეთებინა ამ სიმღერის მოსასმენად. სხეულმა შეწყვიტა ტკივილი და მუდმივად ითხოვდა საკვებს, უფრო მეტად უნდოდა გადაადგილება, გაეცნო მის გარშემო არსებულ სამყაროს და დაიცვას თავისი შინაგანი მეზობლები. ასე რომ, სული, სული და სხეული მშვიდობიანად თანაარსებობდნენ ადამიანში. და რაც უფრო დიდხანს ცხოვრობდნენ, უფრო მეტ ჰარმონიას მიაღწიეს, რადგან ისინი პატივს სცემდნენ, ეხმარებოდნენ და აფასებდნენ ერთმანეთს. მათ მოისმინეს პიროვნების უმცირესი აზრი და დაეხმარნენ მას ძლიერ და მკაფიოდ გამოხატულ აზროვნებაში, რაც დაეხმარა ადამიანს თავისი არჩევანის გაკეთებაში. და როდესაც ის მომწიფდა, მათ გაუშვეს თავისუფალი, სადაც ის ყოველთვის გახდა კოსმოსური ფოსტალიონი და ყოველთვის გაფრინდა კოსმოსში!

….ბევრი წლის შემდეგ. ადამიანის სხეული მოკვდა. სული გადაიქცა გრაციოზულ და ლამაზ პეპელად, როგორც ოცნებობდა და გაფრინდა სულით უსაზღვრო და მარადიული სივრცის შესასწავლად