გამარჯობა სევდა

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

ერთმა ახალგაზრდა შეყვარებულმა მაჩვენა თავისი ნახატები. მან შემომთავაზა აერჩია იმ სამიდან ერთ -ერთი, რომელიც მე ყველაზე მეტად მომწონს. არჩევანი ადვილი არ იყო, რადგან ჩემი მეგობარი ძალიან ნიჭიერი მხატვარია. მე ავირჩიე სურათი, რომელშიც გოგონა ტირის და ამ ცრემლებში არის მთელი სამყარო. ნაკვეთი ჩემთვის ნაცნობი იყო.

მთელი ცხოვრების განმავლობაში ჩვენ ვაგროვებთ ზღვებს და ცრემლების ოკეანეებს. ისინი დასახლებულია ბავშვობის უთქმელი წყენით, დამცირებითა და დაუცველობით. ახალგაზრდული აუხდენელი ოცნებები, განუმეორებელი გრძნობები, იმედგაცრუება. მომენტები, როდესაც ჩვენ გვჭირდებოდა დაცვა და არ ვიღებდით მას, როდესაც არ ვიცოდით როგორ გვეკითხა, როდესაც მარტო ვიყავით. როდესაც მათ რაღაცის თქმა უნდოდათ და ვერ შეძლეს და ჩვენი სიტყვები ყელში ჩამივარდა. იქ ცხოვრობს ნათესავებისა და მეგობრების დაუოკებელი დანაკარგები.

სიმართლე გითხრათ, წლების განმავლობაში იმდენი რამ დასახლდა იქ, რომ შეხედვა საშინელებაა. როგორც ჩანს, ეს მორევი შეუქცევადად შეიძლება გამკაცრდეს.

ჩვენ ვცხოვრობთ, სხვადასხვა საბაბით, არ ვუახლოვდებით ცრემლების ზღვას. ჩვენ ვცხოვრობთ ისეთი ფრთხილი ცხოვრებით, ვივლით ვიწრო ბილიკით წინ და უკან. ადრე თუ გვიან ჩვენ აღმოვჩნდებით პირისპირ საკუთარი დაუცველობის წინაშე, როდესაც წლების განმავლობაში შემუშავებული ტკივილის თავიდან აცილების მეთოდები აღარ მუშაობს. და რაც უფრო ღრმაა ზღვა, რაც უფრო ფრთხილად მივდივართ მის გარშემო, მით უფრო მკვეთრი და მტკივნეული აღმოჩნდება ჩაძირვა.

ეს ხშირად ხდება, როდესაც ბავშვები გვყავს. ბავშვებმა არ იციან როგორ დამალონ გრძნობები. ისინი მოწყენილები, გაბრაზებულები, ბედნიერები არიან. და ეს შეიძლება იყოს აუტანელი მშობლებისთვის, რადგან ეს მათ მიიყვანს იმ ადგილას, სადაც ისინი ასე ფრთხილად ერიდებოდნენ. თანდათანობით ჩვენ ვაძლევთ ჩვენს გამოცდილებას ბავშვებს. ეს გამოცდილება ამბობს, რომ ტკივილი უნდა დაიმალოს რაც შეიძლება ღრმად, რაც შეიძლება ფრთხილად, რომ დაიცვას იგი. ტკივილის ჩვენება საშიშია.

რუსული წარმოშობის ამერიკელი ფსიქოთერაპევტი მერილინ მიურეი წერს, რომ ჩვენს კულტურაში არ არის ჩვეული გრძნობების გამოხატვა, არამედ ჩვეულებრივია ჩახშობა და უარყოფა. ბავშვებს ეუბნებიან: "ნუ ტირი!", "ნუ ხარ ტირილა!" და ა.შ. ბიჭებს ემატება: "შენ იქცევი როგორც გოგო!", "კაცები არ ტირიან!"

ხშირად არსებობენ ოჯახები, სადაც გრძნობების თავისუფალი გამოხატვის უფლება ეკუთვნის უფროსებს, ხოლო ემოციური გამოვლინებები ბავშვებისთვის აკრძალულია. ასეთ ოჯახებში მოზარდებს აქვთ გაღიზიანება, რისხვა. ბავშვებმა უნდა გაუძლონ ეს კრუნჩხვები ჩუმად.

დანაშაულის დაწესება არის ემოციური ძალადობის კიდევ ერთი ფორმა, რომელიც გვეხმარება ემოციური მგრძნობელობის შემცირებაში: "თუ ასე მოიქცევი, გავგიჟდები", "შენს გამო მოვიკლავ თვითმკვლელობას", "მთელი ჩემი ცხოვრება შენზე ვარ!" "შენ რომ არა, მე მოვაწყობ ჩემს ცხოვრებას!" და ა.შ.

გრძნობების გამოხატვის უნარი დამოკიდებულია:

- დაინახა თუ არა ადამიანმა როგორ გამოხატავს სხვა ადამიანები მტკივნეულ გრძნობებს;

- ჰყავს სიმპათიური, მზრუნველი მსმენელი, რომელსაც შეუძლია გაუძლოს ემოციებს, რომლებიც აჭარბებს ადამიანს, განსაკუთრებით უარყოფითს;

- იძლევა თუ არა ეროვნული, რელიგიური, კულტურული ტრადიციები გრძნობების გამოხატვის საშუალებას;

- მიიჩნევა თუ არა ტკივილის მიზეზი ღირსეულ თემად კონკრეტულ კულტურაში და ა.შ.

თუ ბავშვობაში ბავშვს უფლება აქვს ტიროდეს და ანუგეშოს ტკივილის დროს, მას ესმის, რომ მას აქვს ტკივილის განცდის უფლება და რაც მთავარია, მას ესმის, რომ ტკივილი გადის. ბავშვი იძენს გამოცდილებას - ტკივილს არ უნდა გაუძლო, შეგიძლია ამაზე ისაუბრო. თუ ტირილი ბავშვი იგნორირებულია ან ისჯება ტირილისთვის, შერცხვენისთვის, ის მიდის იმ დასკვნამდე, რომ საშიშია ტკივილის გამოხატვა.

ისე, რომ ჩვენს შვილებს არ ეშინიათ თავიანთი გრძნობების, მათ სჭირდებათ მშობლების დახმარება. მშობლები შეძლებენ გაუძლონ თავიანთი შვილების გრძნობებს, თუ ისინი გადაწყვეტენ შეხედონ თავიანთ ტკივილს ზღვაში, დაწვან გაყინული მომენტები, მიიღონ მათი დაუცველობა.

მადლობა ჩემს ძვირფას მხატვარს ალენა ლოჟკომოევას მშვენიერი ნახატისა და შთაგონებისათვის.