რას ეძახდნენ კიჩს, შემოვიდა კულტურაში სამუდამოდ?

2024 ავტორი: Harry Day | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 15:48

ამის შესახებ დავწერე შენიშვნაში

თუმცა, დაპირისპირება არ წყდება აქ და სოციალურ ქსელებში, ამიტომ აზრი აქვს ამ თემაზე სპეკულირებას.

ჩემი ახალგაზრდობის დღეებში, "ინტელექტუალ" ახალგაზრდებს შორის მოდური იყო ცხვირის მოჭუტვა და ამპარტავნულად შეკრთა ტუჩები მაშინდელი ყველაზე პოპულარული "ტენდერი მაისის" ხსენებაზე. ჩვენ - "პატარა ქალაქის ელიტამ" ვუწოდეთ მას "მაისის ყეფა".

მათ ასევე აჩვენეს ჩუმად ზიზღი, თვალები აატრიალეს ყველას, ვინც ტიროდა ასადოვის ლექსებზე, თაყვანს სცემდა ფილმს ბუდულაისა და "ბალდელის" შესახებ "თეთრი ვარდები".

იმ დროს ჩვენ ვკითხულობდით გუმილიოვს, ახმატოვას და ცვეტაევას, მივდიოდით ტარკოვსკის ფილმებში და ვუსმენდით როკს.

წლები გავიდა. ახლა მე მრცხვენია ჩემი ყოფილი ამპარტავნების, იმის გამო, რომ თავს უფლება მივეცი ვინმეს შემეძულებინა.

ხალხი გაიზარდა და გაიზარდა სხვადასხვა პირობებში, ზოგისთვის კი ბრმა ფრონტის პოეტის, საბჭოთა კავშირის გმირის ედუარდ ასადოვის სტრიქონების სულიერი სიმარტივე გახდა დიდი ლიტერატურის მეგზური და თუნდაც ასეც მოხდეს არა, მან ხელი შეუწყო სულის სიმების სიკეთესა და ადამიანობას.

იგივე ამბავი ბუდულაის შესახებ ფილმთან ერთად. ახლა მე მას ასე კიტჩად არ ვთვლი, რადგან მის არაპრეტენზიულ დონეზე, ის ჭეშმარიტად საუბრობს სიკეთესა და ბოროტებაზე, სიყვარულსა და სიძულვილზე, იმაზე, რომ დაჟინებულ სიყვარულს არ შეუძლია დაბრკოლებები ჰქონდეს ეროვნულ ნიადაგზე.

ახლა მე იმდენად გავიზარდე, რომ შემიძლია სიამოვნებით მოვუსმინო, ერთხელ, დამცირებული, "ტენდერი მაისი" და თვალების დახუჭვით, მახსოვს, როგორ ცემდა ჩემი გული პირველი სიყვარულისგან.

იოჰან შტრაუსის ვალსი, იზაბელა იურიევას და ლეონიდ უტიოსოვის სიმღერები სხვადასხვა დროს გამოცხადდა კიტსად.

- რა მოხდება, თუ არა ჩვენი საყვარელი თოვლის ბაბუის კიჩი, წვერი ბამბის ბამბისგან?

- და რაც შეეხება თოჯინებს ქორწილში ვოლგა გასული საუკუნის 70-80-იან წლებში?

- და კალენდრები, რომლებიც ასახავს მსახიობებსა და მომღერლებს კედლებზე ჩვენი ახალგაზრდობის იმ შორეულ დროს?

ეს ყველაფერი არის მასობრივი, "ხალხური" კულტურის ეტაპები, რომლის გარეშეც არსებობს და არ შეიძლება იყოს, კულტურა, ზოგადად!

ყველას არ შეუძლია გაიგოს ელიტური კულტურის სიღრმე, მაგრამ ნებისმიერი წრის ადამიანებს სურთ რაღაც თბილი მათ სულებში!

კერძოდ, უკვდავი პოლკის მოქმედების მასობრივმა ხასიათმა აიძულა ჩვეულებრივი ხალხი დაფიქრებულიყო მეხსიერების მნიშვნელობაზე, წინაპრების პატივისცემაზე. ადამიანებმა უკვე დაიწყეს დავიწყება იმ დიდი ომის შესახებ და კვლავ გაიხსენეს, წაიყვანეს შვილები მათთან ერთად, უამბეს თავიანთი პაპა-ბაბუების შესახებ! რატომ არის ეს ცუდი.

არდადეგებზე დედაჩემთან ერთად დავრჩი პატარა სოფელში პეტერბურგიდან 150 კილომეტრში, რომელიც ჩვენ გვაქვს დაჩის სახით.

მეზობელი, დაახლოებით ოცდათხუთმეტი წლის ადგილობრივი მცხოვრები, შემოვიდა ჩვენთან. ქალმა განუცხადა, თუ როგორ წაიყვანეს მან და მისმა მეუღლემ ორი შვილი ნათესავის, დიდი სამამულო ომის მონაწილე, სამარხში. მეზობელმა უამბო იმის შესახებ, თუ რამდენად კარგად იყო ყველაფერი ორგანიზებული, როგორ მოეწონათ ბავშვებს დადგმულ დუქანში, იმ სიამოვნების შესახებ, რომლითაც ბავშვები ჭამდნენ ჯარისკაცების ფაფას ქოთნიდან! მაგრამ მთავარი ის არის, რომ ბავშვებს ჰქონდათ ბევრი კითხვა, რაც მათ აქამდე არ დაუსვამთ, ბევრი ახალი აზრი.

- ოცდაშვიდი მილიონი ადამიანი - ეს არის მთელი ქვეყანა! ისინი დაიღუპნენ იმისათვის, რომ ჩვენ ვიცოცხლოთ? -ჰკითხა თორმეტი წლის მილანამ

”მეც დავიცავ ყველას, როცა გავიზრდები! -უპასუხა მისმა დამ ექვსი წლის გლებმა.

რა თქმა უნდა, დასკვნა თავისთავად მეტყველებს ამაზე

განსხვავებული კულტურაა საჭირო, განსხვავებული კულტურა მნიშვნელოვანია.