პიროვნება როგორც დაზიანება

ვიდეო: პიროვნება როგორც დაზიანება

ვიდეო: პიროვნება როგორც დაზიანება
ვიდეო: თმას ისე ვიღებავ როგორც TikTok-მა მითხრა *send help* 2024, მარტი
პიროვნება როგორც დაზიანება
პიროვნება როგორც დაზიანება
Anonim

საღი აზრის დონეზე და პოპ ფსიქოლოგიაში ფართოდ არის გავრცელებული პიროვნების ფორმირების პროცესის გაუგებრობა. როგორც წესი, ეს პროცესი განიხილება არატრავმული ხაზოვანი გაუმჯობესება, რაღაც განადგურების საპირისპიროდ.

დესტრუქციული ფსიქიკური პროცესები, როგორიცაა ნევროზი და ტრავმა, უფრო მეტად უკავშირდება პიროვნების აშლილობას, ვიდრე მის ფორმირებას. პიროვნება ჩვენი აზრით არის გონებრივი გადახრის აბსოლუტური საპირისპირო.

ისინი ხშირად საუბრობენ "ჰარმონიულად განვითარებულ პიროვნებაზე", ვარაუდობენ, რომ დესტრუქციულმა პროცესებმა არ მიიღეს მონაწილეობა ასეთი პიროვნების ჩამოყალიბებაში.

ეს შეხედულება არასწორია, რადგან პიროვნება არის ფსიქოლოგიური აშლილობების სპეციფიკური კონფიგურაცია. იგი შეძენილია ფსიქიკის ტრავმის შედეგად.

ერთ -ერთი მთავარი ფაქტორი, რომელიც განსაზღვრავს პიროვნების ფორმირების პროცესის ტრავმატულ ხასიათს, არის სხვებისგან იზოლაცია. ადამიანი, როგორც პიროვნება, ყალიბდება სოციალური გარიყულობის შედეგად. უკრაინულ ენაზე ეს პრინციპი ყველაზე აშკარაა. პიროვნება უკრაინულ ენაზე არის "განსაკუთრებულობა", რაც პირდაპირ მიუთითებს კავშირზე სხვებისგან იზოლირებასთან. იზოლაცია ასევე ასოცირდება მახასიათებელთან, ანუ შეუსაბამობასთან, სხვებისგან განსხვავებულობასთან.

თითოეული ელემენტი, რომელიც ქმნის პიროვნებას, მტკივნეულად არის შეძენილი, იქმნება როგორც ზესტრუქტურა სხვათაგან მთლიანი შთანთქმის და განურჩეველობის საწყის მდგომარეობაზე.

… პოპულარული რწმენის საწინააღმდეგოდ, პიროვნების პირველადი მდგომარეობა არ არის ეგოიზმი და პირადი ინტერესებისკენ სწრაფვა (ანუ სხვებისგან იზოლაცია), არამედ, პირიქით, სხვებთან განუყოფელი კავშირი და მათი კუთვნილება.

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ეს არ არის განშორება, რომელიც წინ უსწრებს სხვებთან გაერთიანებას მთლიანობაში, არამედ მათთან საწყისი შერწყმა წინ უსწრებს განცალკევების პროცესს, რომელსაც ჩვენ ვუკავშირდებით ზრდასთან.

იზრდებოდა და იძენდა პიროვნებას, ადამიანი ამოიღებს საკუთარ თავს სხვებისგან ერთიანობისა და განუყოფლობისგან, ქმნის თავს მათგან განცალკევებულად. ეს არის გარდაუვალი ტრავმული პროცესი, რადგან ადამიანისთვის სხვებთან შერწყმის მდგომარეობა ნაკლებად მტკივნეულია, ანუ მისი არყოფნა როგორც პიროვნება.

ჩვენ ჩვეულებრივად გვჯერა, რომ საკუთარი თავის მსხვერპლად გაღება სხვის გულისთვის არის ის თვისება, რომელსაც ჩვენ ვიღებთ, რომელსაც ჩვენ ვქმნით ჩვენი თანდაყოლილი ეგოიზმის დაძლევისას. ფაქტობრივად, პირიქით, ჩვენთვის უფრო ადვილია გავწიროთ საკუთარი თავი, ვეკუთვნოდეთ სხვას, ვიდრე ვიყოთ განსხვავებული და განვსაზღვროთ საკუთარი ინტერესები.

სწორედ ამიტომ, შინაგანი ამოწურვის პერიოდში, როდესაც აღარ არის ძალა ეგოცენტრიზმისა და დამოუკიდებლობისთვის, ჩვენ ვეძებთ დაცვას სხვაში, ადვილად ვწირავთ საკუთარ თავს, ანუ ვუბრუნდებით ჩვენ საწყის საწყის და უფრო ბუნებრივ და ნაკლებად ტრავმულ მდგომარეობას - ყალიბდება ბავშვის მდგომარეობა, რომელსაც ჯერ არ აქვს პიროვნება.

ეს არის ფილმებისა და სერიალების თერაპიული ეფექტიც - ჩვენ ვშლით პერსონაჟების ცხოვრებაში, ვგრძნობთ მათ თანაგრძნობას, ვშორდებით საკუთარ ცხოვრებას. საკუთარი ცხოვრებისგან თავის დაღწევის კიდევ ერთი, უფრო რადიკალური გზა არის საკუთარი თავის მთლიანად მიძღვნა საყვარელ ადამიანებზე (ყველაზე ხშირად ბავშვზე ან პარტნიორზე) ან ადამიანთა გარკვეულ ჯგუფზე, მაგალითად, ეკლესიაზე.

საზოგადოებამ კი შეიმუშავა ასეთი გაქცევის გასამართლებლად - ჩვენ ადვილად ვიღებთ აზრს, რომ სხვების გულისთვის სრულად თავგანწირვით ჩვენ ვაჩვენებთ სათნოებას, რომ სიკეთე არის ჩვენი პიროვნების განმასხვავებელი თვისება. საკუთარი თავის გამართლებით ჩვენ სხვებსაც კი ვადანაშაულებთ, რომ არ არიან საკმარისად კეთილგანწყობილნი. სინამდვილეში, უკიდურესი სიკეთის ასეთ სიტუაციაში ადამიანი, როგორც პიროვნება, არ არსებობს.

სინამდვილეში, ჩვენ გვჭირდება მეტი ძალისხმევა, რომ არ გავწიროთ საკუთარი თავი, ვიდრე თავი გავწიროთ სხვათა გულისთვის. ჩვენ ადვილად ვშლით სხვაში და თავს ვწირავთ, რადგან ეს ჩვენ უფრო მეტად მოგვწონს და ეს უფრო ადვილია, ვიდრე ჩვენი პირადი ინტერესების ჩამოყალიბებისა და დაკმაყოფილების პროცესი.

სურვილი, ყველას ვასიამოვნოთ და ვასიამოვნოთ, შეესაბამება ჩვენთვის საწყის, უფრო ბუნებრივ მდგომარეობას. ფსიქოლოგიის შესახებ პოპულარული საიტი ირწმუნება, რომ ჰარმონიულად განვითარებული პიროვნება "ახარებს გარშემომყოფებს მისი ფსიქიკური ჯანმრთელობით, ადამიანებთან ურთიერთობის უნარით". ამ განცხადებასთან დაკავშირებით, ღირს კითხვის დასმა, არის კი ლეგიტიმური იმის გამოძახება ადამიანზე, რომელიც ყოველთვის სიამოვნებს სხვებს და არა მასში

გადადის მათთან კონფლიქტში. მაშ, რა ხდის მას პიროვნებას, თუ ის საერთოდ არავის აწყენინებს?

იყო პიროვნება ნიშნავს განავითარო ის უნარი, რომ არ გაუძღვეს ინსტინქტურ მოთხოვნილებას, ყველას მოეწონოს და მოეწონოს.

პიროვნების მქონე ადამიანს შეუძლია ჩამოაყალიბოს საკუთარი აზრი, რაც სრულყოფილად ან სულ მცირე ბოლომდე არ ემთხვევა სხვების აზრს.

გარდა პირადი მოსაზრებისა, ადამიანი სხვებისგან განსხვავდება თავისი იდეებით, მსოფლმხედველობით, სტილით, ცხოვრების წესით. "ერთი" აპრიორი ნიშნავს სხვებისგან განსხვავებულს, ხოლო სხვებისგან განსხვავებული არის ადამიანისთვის ტრავმული, ეს ნიშნავს, რომ იყოს იზოლირებული მეორისგან და გარკვეულწილად განსხვავდება მისგან, არღვევს ერთიანობის იდეალურ მდგომარეობას.

უფრო მეტიც, რაც უფრო მეტად განსხვავდებით სხვებისგან, მით უფრო მარტო ხართ და ადამიანის არსებითი სოციალურობის გამო მარტოობა მისთვის უკიდურესად მტკივნეული მდგომარეობაა.

იდეალურ შემთხვევაში, ადამიანი არის ადამიანი, რომელიც გადაულახავ კონფლიქტშია სხვებთან, მოკლებულია მათთან კონტაქტის ნებისმიერ წერტილს. მაგრამ ცოტა ადამიანი მიდის ამაზე.

მიუხედავად იმისა, რომ რამდენადაც არ უნდა იყოს ადამიანი იზოლირებული სხვებისგან, ის არასოდეს წყვეტს მათთან ურთიერთობას, რადგან ჩვენ არ ვართ საზოგადოების გარეთ. საბოლოო ჯამში, ნებისმიერი იზოლაცია არის ერთდროულად სხვებთან კავშირის ფორმა, რადგან მწვავე კონფლიქტიც კი არის დიალოგი.

როდესაც ჩვენ სხვებისგან განვსხვავდებით, ჩვენ არასოდეს ვაწყვეტთ მათ სრულ კავშირს. პიროვნება არის სხვებისგან იზოლირების ნევროზი, გადახრა ბუნებრივი შერწყმის მდგომარეობიდან და სხვებთან განსხვავება. ჩვენ ვქმნით სივრცეს საკუთარ თავსა და სხვებს შორის, რაც ერთდროულად გვაშორებს მათგან და გვაკავშირებს ამ განცალკევებით. ეს სივრცე მტკივა, მაგრამ ეს არის პიროვნება.

(გ) ჯული რეშეტი

გირჩევთ: